Op weg naar huis

De tijd gaat nu wel heel erg snel en dat realiseren we ons heel goed. Honorine begint al een beetje depri te raken, ze ziet op tegen ons vertrek.

Maandag de 5e zijn Amber en ik, samen met Lysette, het oudste meisje van het huis kleding gaan shoppen voor Mamitina. Door een klein misverstand (zo zullen we het voor ’t gemak maar noemen) was er nogal wat kleding van Mamitina “verdwenen”. Dus Lysette was de onderhandelaarster en hield de prijzen mooi laag ( 70 euro cent voor een mooi shirt of broek) Jullie begrijpen: we hebben veel leuks gekocht! Voor Lysette was het ook weer even gezellig, want zij komt eigenlijk nooit zonder Honorine in de stad, dus we hebben een lekker taartje gekocht en  nog wat nagellak voor de meiden (op verzoek van Lysette). Ook Lisette gaat ons erg missen zei ze, want wij krijgen nog wel eens wat gedaan bij Honorine.

Bij thuiskomst (we hadden ook weer voor iedereen lekker ananas meegenomen) was de kleine Mamitina de koning te rijk: ze straalde helemaal !

Met Honorine even overleg gehad over wat te doen met de laatste gelde die we nog hebben. Ze had nog wel wat ideetjes, maar het allerbelangrijkste momenteel was toch wel noodrijst, oftewel rijst voor moeders die bij Honorine aankloppen voor wat eten voor de kinderen. Ik had in de vorige blog geloof ik al beschreven dat dit toch echt erger is dan de andere jaren. Maar ja, wat doe je als iemand honger heeft: vragen of hij misschien iets anders nodig heeft dan eten?

We hebben een ruim bedrag afgesproken voor dit doel, er is nog geld. Ook hadden we al afgesproken dat er voor het  huis zelf nog wat spulletjes aangeschaft gingen worden; borden, bestek en stof voor kleding van de jongens die mee mogen op kamp met de scouting.

Deze week ook weer vaak de stroom eraf en dan doe je niet zoveel als ’t pikkiedonker is. Wel grappig om te zien dat kinderen overal hetzelfde zijn: lekker klooien met kaarsvet op je handen enz.

Honorine had iemand gebeld die naar “Corrie’s oma” is gelopen om te zeggen dat we dinsdag langs zouden komen. We waren al 2x voor niets geweest en het is nogal ver.

Dus dinsdag na de lunch met de taxi, net Honorine erbij naar het huisje. Nou ja, de taxi stopt ergens en dan moet je nog een aardige tippel. En ja hoor, oma was thuis met alle kids. En de hele buurt liep uit, daar komen nooit Faza’s. We waren hier op berekend en hadden een grote zak lollies bij ons en een zak met armbandjes: iedereen blij.

Oma lieten we de foto’s van Corrie  zien die ze meegegeven had en ze kuste de foto’s met een grote glimlach .

Toen maar even het huisje in, via een zeer gammel trappetje, voor plenair overleg. Per slot van rekening had Liesbeth de opdracht meegekregen te kijken wat oma nog nodig had…

Oma legde de mooie nieuwe mat, die alle steungezinnen al hadden gekregen, voor ons op de grond en wij trokken natuurlijk netjes onze slippers uit en gingen zitten.

Eerst maar even een foto voor het thuisfront gemaakt en daarna stuurde Honorine de kinderen naar buiten.

Honorine en oma gingen fluisteren, want niemand noch horen wat er gezegd werd. Het klonk zo grappig. Via Honorine laten vragen wat oma nog nodig had. Ze zei dat ze dankbaar was voor de rijst die ze kreeg maar dat ze ook wel af en toe groente of aardappels wilde kopen voor de kids.

Dat klonk heel logisch, maar Liesbeth wilde weten hoe het met de rest was. Set pannen waren stuk en wat nieuwe borden en bestek zou ook handig zijn.

Liesbeth stelde toen voor dat we samen met oma maar moesten gaan shoppen als dat kon en dat we ook geld achter zouden laten om af en toe eens wat extra´s te kopen. Maar dat oma dat niet moest laten weten aan de buren, want die zouden zeer jaloers zijn. Dus zouden we vandaag ook veel groente enz. kopen zodat we konden zeggen dat de Faza´s (wij dus) geen geld gaven, maar alleen spullen kochten. Goed plan, maar Honorine had nog een toevoeging: Allereerst moest ze dus steeds maar een klein beetje uitgeven en……ze moest het geld goed verbergen zodat de kleinkinderen het ook niet zouden weten. Honorine stond al fluisterend op, deed haar rok omhoog en liet de vrouw zien dat ze een zakje in haar ondergoed moest vastmaken en het daar in doen…. We gierden het samen uit, komisch gezicht maar de boodschap was erg duidelijk.Dus huppakee, oma mee in de taxi, die braaf had staan wachten. Oma zat voorin en straalde alleen maar.Bij de markt eruit, Amber en ik hadden al besloten ook een warme jas voor oma en wat schoenen te kopen. Honrine hielp de jas uitzoeken en oma was heel blij en hield hem meteen aan.

Daarna naar de kraam voor borden, bekers, lepels een mes, een bak een emmer en nog wat van die handige spullen. Toen naar de aardappels, Honorine vroeg hoeveel,Liesbeth zei: veel! En wortels, tomaten, sinaasappels en bananen voor de vitamientjes (Amber haalde intussen koekjes voor gewoon lekker) En dan nog vlees.

Ik vergeet vast iets maar dat maakt niet uit: oma liep alleen maar te glimmen en te giechelen!Toen pannen kopen, zware onderhandelingen…en 3 dekens erbij gekocht, ze hadden er met z’n zessen maar twee.. en Toen naar de schoenenkraam: oma heeft nu roze slippers en een paar bruine sandalen.Met de hele zooi naar de taxi en weer naar oma’s huis. Daar alles naar boven gebracht en afscheid genomen van een o zo blije oma (Corrie: rekening volgt nog wel, jammer dat je er niet bij kon zijn) Oma wenste de hele familie veel gezondheid en geluk en dat de Heer jou en je familie maar mag beschermen. Nou als dat geen boodschap is voor jou, zus!

Woensdagochtend, tijdens de les op school, belde Remi: vliegveld in Nairobi staat in de fik. Tja, laat dat nou het vliegveld zijn waar wij a.s. maandag onze tussenlanding hebben.Remi zou ons op de hoogte houden en ook Rietje in Nederland ging er voor ons even achteraan.Wij hebben hier verder geen mogelijkheden zonder internet. Maar maandag is nog ver weg, toch?

Bij thuiskomst uit school war er opeens een puppy bij het huis, het was een van de puppies van de vader en zijn zoons, die we de vorige keer nog gezien hadden en waar Amber er wel eentje van mee wilde nemen. Een van de jongens had er eentje gehaald, was dus niet de bedoeling en het beestje was nogal bang nu hij zoveel kinderen om zich heen had. Amber heeft zich over het beestje ontfermd en hij sliep snel bij haar op schoot. Na het eten moest het diertje dus weer teruggebracht worden naar zijn broertjes en zusjes. En toen werd het donderdag opeens weer mooi weer: wat ziet alles er dan anders uit. De realiteit blijft gewoon hetzelfde want ook deze week staan er regelmatig mensen op de stoep voor doktershulp enz. En ook overlijden er steeds mensen, of in de wijk waar we van horen of weer een familielid van iemand die wij kennen.

Donderdag laatste schooldag, de kinderen waren erg blij met alle mooie werkjes die ze deze week weer hadden gemaakt: een vlieger ( leuk gezicht al die kinderen rennen naar de kantine met een vlieger in hun hand) en een armband van strijkkralen en een bloem op een stokje. Er is nog nooit zoveel kleur over straat gegaan. Elke dag krijgen ze een sticker op hun hand,die ze zelf uit mogen kiezen en deze laatste dag ging ook de hele map met anderen werkjes mee. Ze liepen zo trots allemaal.

Bij hun laatste maaltijd kregen ze ook nog een lollie, dus ja een mooi einde van een paar goede weken voor ze.Na deze laatste schooldag zijn wij pizza gaan eten met de twee Engelse vrijwilligsters, Elly en Becky, erg lekker.Daarna stond nog een bezoek aan de gevangenis gepland en Elly en Becky wilden graag mee. Samen net Honorine zakjes met rijst gevuld en van het geld wat nog over was aardappels en wortels gekocht. Alles in de push-push geladen en op naar de gevangenis.

We hadden de meiden gewaarschuwd, maar toen de groep jongens naar buiten kwam voor wie het eten bestemd was, moesten ze allebei erg hun best doen om niet te gaan huilen. We zagen deze keer nog jongere knullen in de rij staan, te triest voor woorden. We zagen dus ook andere gezichten en hoopten maar dat dit betekende dat er weer wat vrij waren. Foto’s maken was niet toegestaan, maar ja Amber stond een beetje te rommelen met haar I Phone en dat je dan dus heel snel foto’s kunt maken, dat had niemand in de gaten. Ook op deze foto’s moeten jullie nog even wachten.

Deze laatste schooldag hebben we tijdens de avondrijst de officiële medailles  uitgereikt aan onze volleerde juffen in spe: de meiden die ons zo hebben geholpen en later zelfstandig een groepje draaiden. Ze waren helemaal trots en ook een dag later liep iedereen nog met de medaille om.

Vrijdag zijn we net allemaal naar de markt geweest, een hele optocht dus. Een van de grote jongens kwam stiekem vragen of wij misschien nog slippers konden kopen: van vele kids waren ze kapot. Maar ja, dat kan ik natuurlijk niet zo tegen Honorine zeggen, dan krijgen de kinderen op hun kop omdat ze iets gevraagd  hebben. Dus ik naar Honorine en ik heb gezegd dat ik gezien had dat de slipper van Lysette steeds stukging ( dat was waar) en of er misschien nog meer kinderen kapotte slippers hadden en zo ja, of we dan met z’n allen naar de stad mochten om nieuwe te halen. Dat mocht, dus dat was lachen met z’n allen op weg en een drukte en getrek bij de kraam. Maar iedereen is geslaagd.

Intussen heeft iedereen door dat we bijna weg zijn: steeds komen er stilletjes een paar kinderen naar ons toe: de grote jongens vroegen ons even te komen: ze hadden een kadootje voor ons: een kettinkje voor Amber en een beestje in een mandje voor mij en ze gingen ons erg missen. Bij de meiden werden de op hun kamer uitgenodigd voor een afscheidsbrief met alle namen en twee mooie touwgeknoopte tasjes.

Liva en Lola kwamen een zakje brengen met wat spulletjes (o.a twee kettingen) gemaakt van zebu horens.

En nog twee jongens kwamen een eigengemaakte kaart( met een foto zo mooi getekend en gekleurd) brengen met heel veel dank voor allen en dat ze hoopten dat we weer terugkomen hier…

Nou en toen werd het zaterdag en er heerste een grafstemming in het huis. Honorine stond steeds voor zich uit te staren en iedereen was in afwachting van ons vertrek. Gelukkig hadden we nog dikke lollies en stuiterballen om even de stemming te verbeteren. We aten heerlijk een soort mie met ananas toe.

En toen maar wachten op de afhaalservice, een zwager van Tahiri, waar we eens gegeten hadden.Alles was al lang gepakt, alle overtollige spullen hadden we al uitgedeeld aan deze en gene en iedereen hing maar een beetje rond.Toen was de bus er: iedereen een dikke knuffel, bij de vrouwen en de meiden kwamen de tranen, dus hup gauw de bus in en flink zwaaien naar iedereen!

En sinds gister: zitten we in Antisirabe, hebben net lekker gegeten, het is hier al weer pikdonker en we realiseren ons nog niet echt dat we weg zijn bij de kinderen en weg uit Ambositra. Dat besef komt nog wel.

Vandaag worden we gehaald voor de 4uur durende rit naar Antananarivo, daar gaan we eten en even lui zijn in een hotel en dan moeten we in de nacht op het vliegveld zijn , er van uitgaande dat we gewone tijd vertrekken.

De volgende blog zal dus wel vanuit Nederland zijn.

Lieve groetjes van ons twee!