Een lang verhaal en internet dat niet mee werkt in Madagaskar

Allereerst sorry voor de mensen die geen melding hebben gekregen van de vorige  blog, waarschijnlijk is er iets fout gegaan bij het uploaden. Ook zie ik net dat er alleen het eerste deel van de blog gepost is dus hierbij een extra lange blog. Het internet in Madagaskar valt wel, maar niet mee. Daarnaast blijft  het computerprobleem, wij hebben de laptop nu tot morgen ochtend te leen, dus als er een dringende boodschap is, graag Amber smsen.

We zijn weer allerlei narigheid tegengekomen: Op weg naar de stad met Honorine zagen we een moeder met een baby, op afstand zagen we al dat het armpje van het kind heel erg verbrand was: er zaten vreselijke korsten op, die er niet goed uit zagen. Honorine vroeg wat er gebeurd was. Het hummeltje had kokend water over zijn arm gehad en ze waren niet naar de dokter geweest…Ik voorzichtig het handje van het kindje gepakt en voorzichtig de vingertjes bewogen, dat ging goed gelukkig. We zijn even meegelopen naar het huisje van de vrouw, waar ook een oudere vrouw woonde en Honorine heeft ze alsnog ( na een preek zo klonk het ) naar de dokter gestuurd.

We zijn ook weer terug geweest naar de gevangenis met een push -push vol met aardappels, wortels, rijst en  sinaasappels voor de vitamines en voor de vrouwen en kinderen nog wat broodjes ( 3,5 cent per stuk)

Alles binnen weer uitgedeeld en het liefst had ik een paar van die jonge jongens in mn broekzak mee naar buiten genomen…. Zo triest.

Gisteren kwam er een vrouw bij de school aan die hulp nodig had: haar man had een gapende wond in zijn been door een of ander gereedschap en moest naar het ziekenhuis om geopereerd te worden. Honorine kwam vragen of wij wilden helpen : natuurlijk wilden wij dat.

De school, die ook als kerk gebruikt wordt , ziet er steeds leuker uit : allemaal werkjes van de kinderen. Honorine zei al dat de mensen deze zondag meer naar de werkjes gingen kijken dan naar de dominee luisteren.

De kinderen op school hebben de grootste lol: prikken is helemaal leuk: die groep wilde zelfs niet stoppen toen ze buiten mochten spelen en een banaan mochten eten.We hebben het opgegeven om vaste groepen te maken : de kids hebben niet door dat ze even moeten reageren als ze hun naam horen. Nu hebben sommigen dus 2x geverfd en iets anders niet gedaan maar dat maakt niet uit, Alleen mogen de kinderen in het weeshuis dit weekend even alle werkjes in de juiste insteekmapjes stoppen : die namen van die kinderen…

Als Liesbeth nu , na het buitenspelen : BOERIE BOERIE ( + cirkel/kring) roept , gaat het hele zaakje in een enorme kring staan ( stel je voor een kring van 70-80 kinderen)  en dan doen we het lied : if you’re happy and you know it.. met alle gebaren en daarna oefenen we de getallen 1-10 in het Malagasy voor en achteruit lopend. Komisch gezicht. Daarna , vaste prik inmiddels, allerlei oefeningen met de handtrom en een tikspel en dan gaan we over tot activiteitenronde twee.Het aantal kinderen wisselt per dag : als het koud is, is het minder druk, dan blijven de mini’s lekker binnen, thuis.

Vorig week zaterdag hebben we “onze jongens”aangemoedigd bij de voetbal. ’t Was een spannende wedstrijd: ze speelden tegen allemaal kerels die minstens een slag groter waren. Maar “we” stonden met 2-0 voor ! Alleen werd het 2-2 en we verloren met de strafschoppen. Jammer! Was grappig om te zien hoe anders het hier gaat : het publiek van de tegenpartij ligt in een deuk als de tegenstander over een bal heen schopt ofzo. We hebben vol verbazing om ons heen gekeken.

Natuurlijk was er weer een vervelend Malagasy mannetje die alles deed om maar aandacht van ons te krijgen. Weinig kans dus. Maar hij deed zo maf, dat hij van een heuvel naar beneden kletterde, tja toen moesten wij dus vreselijk lachen. Maar toen we verloren hadden deed hij heel lullig : see you faza, ( 10 x ofzo) en lachte vreselijk omdat we verloren hadden ( wat een houding) Dus Liesbeth dacht : ik zal eens laten zien hoe wij dat doen : ik heb de tegenstanders de hand geschud en gefeliciteerd..

Later kwam er nog een andere malagasy naar ons toe en bood excuses aan voor het gedrag van de man, waarop Liesbeth zei dat je in alle landen rare mensen had en het ons weinig deed.

We hebben weer veel bezoek ontvangen van groepen of losse mensen die het weeshuis bezochten. Vonden we niet erg: we kunnen mooi reclame maken voor Madalief en als de groep groot is maakt Lola heerlijke soep met stokbrood en dat scheelt ons weer een keer rijst eten !

Radade( de klus man) moest vorige week naar een overleden familielid: een moeder van 53 jaar met 14( !) kinderen, ze was gescheiden en teelde zelf haar groente. Waaraan ze overleden is weten we niet.Sowieso horen we om ons heen veel sterfgevallen. Hoezo het gaat slecht met de mensen…

En dan nog Tsila, de zus van de kokkin Lola. Liesbeth kwam naar beneden, dat was zaterdag Amber sliep even uit, en Liva en Lola vroegen of ze even mochten praten. Ontbijtje kon best even wachten, dus ja. Liva vertelde ( die spreekt het beste Frans) dat Tsila 7 maanden zwanger was… Ik schrok me rot: Allereerst heeft Tsila het verstand van een jong meisje, ze heeft al een kindje ( uit een verkrachting) waar haar zus voor zorgt en ze heeft nu een baan bij een baas die ook nog goed voor haar is…. Deze baas had Lola gebeld om het te vertellen, Lola wist nog van niets…. Ze waren ook bang het aan Honorine te vertellen ( alsof Lola er iets aan kan doen ) Maar goed, ik heb gezegd dat ze het zo snel mogelijk aan Honorine moeten vertellen, anders voelt die zich gepasseerd ( alles loopt vaak zo onnodig ingewikkeld in de sociale contacten hier). Lola heeft gevraagd of wij nog willen helpen, ik heb gezegd dat we het daar nog over gaan hebben, ook met Tsila, maar of er nu ook voor gezorgd wordt dat ze niet meer zwanger kan worden. Dat wilde Lola meteen regelen als de baby geboren was.

Bijna alle kinderen zijn over, op twee na. En Alain, een van de jongetjes was zo verdrietig, die heb ik even geknuffeld toen niemand in de buurt was.( sowieso een knulletje met een hele geschiedenis) Zijn hele lijfje schokte en na 10 minuutjes vroeg ik of het al beter ging en zo goed was, hij zei nee, dus zijn we gewoon nog een tijdje zo samen blijven staan tot hij weer helemaal rustig was. Een paar van de grote knullen die ons zagen , en een beetje verbaasd keken ( ze zijn niet zo knuffelig, dat zijn ze niet gewend) hadden genoeg aan mijn “nee schudden “om weer zachtjes te vertrekken.

Laatst zijn wij met alle grote meiden naar de stad geweest voor een meiden middag. Allereerst zijn wij op tweede hands kledingjacht geweest, alle grote meiden (12 stuks) mochten een broek en een shirt uitzoeken. Daarna zijn wij naar een restaurant gegaan waar wij frisdrank hebben gedronken en cake gegeten, erg gezellig en iets wat zij anders ook niet snel zouden doen. Dit ging vanuit onze eigen geld pot.

Van het gedoneerde geld hebben wij ook een klein projectje gedaan voor 3 juffen op de basisschool waar wij summerschool houden. Zij hebben namelijk al sinds januari geen salaris meer gehad. Dit komt normaal gesproken van de overheid, maar de president bouwt liever een stadion. Voor deze juffen hebben wij 3x een maandsalaris gedoneerd van 35 euro per persoon.

Gister zijn wij wezen eten bij Tahiry. Wij hebben Tahiry in ons eerste jaar in Ambositra leren kennen. Wij kwamen de winkel in en hij sprak: ENGELS! Wij waren verbaasd en vond het erg leuk om met ons engels te praten. Ik (amber) heb veel tijd met hem doorgebracht toen ik hier voor langere tijd was in 2010-2011. Hij had ons thuis uitgenodigd en zou ons komen ophalen. Wij wisten natuurlijk niet wat we konden verwachten. Hij heeft meerdere winkels in Ambositra, maar ja in wat voor huis woont hij en hoe ziet dat eruit. In de auto kwamen we aan bij een groot hek. Achter dat hek was een mooie tuin en een huis. En toen gingen de deuren open, onze monden vielen open, het leek wel een paleis in Ambositra. Het huis was heel modern ingericht, alsof je in een huis in Europa stond. We geloofden niet wat we zagen. Aan tafel met zijn vriendin en zijn neef. Vooraf een salade, als hoofdgerecht een soort curry rijst met wat groente en vlees en als toetje een heerlijk zoete mandarijn. Ik denk dat hij ons wel 10x heeft bedankt dat wij er waren en dat hij het zo leuk vond dat wij er waren. Wij hebben natuurlijk elke keer gezegd dat wij ook erg blij waren om er te zijn en vrijdag avond op Liesbeths verjaardag nemen wij hen mee uit eten.

In het weekend (donderdag tot en met zaterdag) zijn wij bij Remi geweest. Naast dat het heel gezellig is, was het ook even lekker relaxen en niksen. Zaterdag na de lunch gingen wij terug, met taxi brousse. Toen wij in de bus stapten zaten er al 8 mensen in. Na 1,5 uur wachten en veel mensen die bij ons raam stonden te vragen of we iets wilden kopen (van brood, tot vlees, tot waterkokers en zonnebrillen) ging ik toch maar is vragen hoeveel mensen er nog bij konden voordat hij weg kon. Dat waren er 4, dus heel decadent 4 plaatsen opgekocht in de taxi brousse en toen konden wij toch vertrekken.

Honorine kwam met het verzoek of de pot van noodhulp toch nog iets groter kan. Onder andere het kopen van een zak rijst. Zo kan Honorine de mensen een briefje meegeven naar de winkel waar de betaalde zak rijst staat, zodat de mensen dan bijvoorbeeld 4 kopjes rijst komen halen. De prijzen van het eten stijgen beetje bij beetje en sommige mensen kunnen soms zelfs rijst niet meer veroorloven. Ook wilde zij wat extra geld voor mensen die naar het ziekenhuis moeten, zoals de vrouw waarvan haar arm onder de vrachtwagen is gekomen,  of de vrouw waarbij haar been geamputeerd moest worden, omdat er een kankergezwel inzat. Zo heeft zij nog een backup voor dit soort mensen als wij straks weg zijn.

Ook hebben wij een nieuwe verslaving genaamd ananas. Ze zijn hier zo verschrikkelijk zoet en sappig dat wanneer je te veel eet je tong gaat tintelen. Elke keer als wij ze op de markt tegen komen slaan wij een stuk of 5 in voor ons en natuurlijk de kinderen. Ik (amber) wilde graag een plunjezak vol mee terug nemen, maar helaas kan dat niet.

En de tijd gaat nu snel. Nog 2 weekjes summer school en dan gaan wij al bijna weer terug. Vrijdag op Liesbeths verjaardag gaan wij met alle kinderen in de middag naar de karaoke bar om te zingen, te dansen en natuurlijk taart te eten. In de laatste week willen wij nog met de kleinste kinderen naar het pretpark (zie voor je een draaimolen, een reuzenrad en een paar speel toestellen).  Woensdag gaan 2 van de Engelse vrijwilligers die ons helpen met de summer school naar huis. Morgen gaan wij lekker lunchen in de stad en wij verheugen ons nu al op de pizza!